Het gaat niet meer.

Dat werkgever en werknemer in harmonie afscheid van elkaar kunnen nemen, laat de situatie van Judith zien. Aan het begin van haar loopbaan moest ze een pas op de plaats maken en werd uiteindelijk haar dienstverband beëindigd. Inmiddels ondersteunt ze haar vroegere werkgever door middel van vrijwilligerswerk.

Foto: iStock

Na de HAVO start Judith vol goede moed met de PABO. Met een duidelijk doel voor ogen volgt ze de opleiding tot groepsleerkracht en spant ze zich in om later in haar eigen klas aan de slag te kunnen. Judith: “In die periode waren er privé de nodige dingen die me tijd en energie kostten. Uiteindelijk heb ik daardoor even afstand moeten nemen en heb ik m’n studie een jaartje stilgelegd. Daarna heb ik de draad weer opgepakt en m’n diploma behaald”.
Voordat het zover is en ze haar papiertje binnen heeft, start ze in het laatste jaar haar LIO-stage bij een school in de buurt. Na diplomering blijkt er op deze school een vacature te ontstaan.

Sollicitatie

Judith: “Ik had het goed naar m’n zin tijdens de LIO-stage en wilde graag solliciteren naar de vacature bij m’n stage-school. Ik vroeg me daarbij af of ik in de sollicitatieprocedure iets moest vertellen over het tussenjaar, de tijdelijke studiestop die ik om gezondheidsredenen nodig had. De school wist er van, maar toch.” Voor Judith is dit het moment om bij de RMU aan de bel te trekken. Ze legt de vraag op tafel hoe ze in het sollicitatieprocedures om moet gaan met het gegeven dat ze heel hard een ‘break’ nodig had. Judith: “De medewerkster van de RMU legde me precies uit hoe dat zat en wat je tijdens een sollicitatie wel of niet moest benoemen. Ik besloot daadwerkelijk te solliciteren en werd meteen aangenomen!”

"Op dat moment besefte ik ook dat de school mij bij het aflopen van mijn contract moeilijk in dienst kon houden."

Burn-out

Judith begint het nieuwe jaar met haar eigen klas en geniet van haar werk voor de kinderen. Ze geeft zich voor de volle 100 procent, maar nog voor de jaarwisseling komt ze met flinke gezondheidsproblemen thuis te zitten. Judith: “Daarnaast had ik te kampen met depressieve klachten en nadat ik opkrabbelde van mijn lichamelijk ziek zijn, kwam ik min of meer in een burn-out terecht. Vanaf dat moment ging het eigenlijk niet meer met me.” Judith beseft dat haar situatie niet zomaar zal veranderen en dat dit een langere tijd zal gaan duren.
Dat heeft ze om zich heen bij anderen ook gezien en ze trekt haar conclusie. Judith: “Op dat moment besefte ik ook dat de school mij bij het aflopen van mijn contract moeilijk in dienst kon houden, dat dit onbetaalbaar zou zijn omdat er geen zicht was op spoedig herstel”. Judith moet in die periode enkele maanden opgenomen worden, omdat ze het niet meer trekt. Omdat ze gewoon werknemer is en blijft, heeft ze over haar verzuim op dat moment ook contacten met de bedrijfsarts. Gezamenlijk is de conclusie dat herstel een traject van meerdere jaren kan gaan worden. 

"Het warme afscheid tijdens de jaarsluiting, de manier waarop collega’s en kinderen met me om zijn gegaan, maakt dat ik terugkijk op een hele mooie periode.”

Ontslag

Judith: “Ik heb in die eerste maanden van mijn ziek zijn gebeld met de RMU om te vragen hoe het precies zat met een uitkering, wat ik moest doen en wat in mijn geval de vervolgstappen zouden zijn. Daarover heeft de RMU me heel helder geadviseerd. In mijn situatie betekende dit dat ik ziek uit dienst zou gaan.” Judith gaat over haar verzuimperspectief eerlijk in gesprek met haar werkgever en het is dan al snel duidelijk dat haar contract na afloop van het schooljaar niet verlengd zal worden. Met de vragen die ze in die periode zo nu en dan heeft, belt of mailt ze met de RMU waardoor ze goed op de hoogte is van wat komen gaat. Zoals de RMU in het eerste adviesgesprek al benoemde gaat ze kort voor de zomervakantie ziek uit dienst. Judith: “Dit laatste was en is best moeilijk voor me als het gaat over het mooie werk dat ik los moest laten. Maar ik besefte ook dat het niet anders kon. In al die omstandigheden heb ik echter ervaren dat ik door God gedragen werd en ondanks alles was het dan ook goed hoe het verliep. Dat wilde ik ook uitstralen en de manier waarop de school afscheid van me heeft genomen maakte het ook gemakkelijker voor me om dat een plek te geven”. Ze vervolgt: “Hoe raar het ook klinkt misschien, het warme afscheid tijdens de jaarsluiting, de manier waarop collega’s en kinderen met me om zijn gegaan, maakt dat ik terugkijk op een hele mooie periode”. Dit doet niets af aan het moeilijke van de situatie waarin Judith terechtgekomen is: “Een jaar terug ben ik gestart met mijn eigen klas en heb ik vanaf die zomer een band met de kinderen opgebouwd. Inmiddels ben ik opgenomen geweest, heb ik het werken met de kinderen op moeten geven en weet ik dat er nog een periode van intensieve therapie volgt. Dat is moeilijk”.

Vrijwilligerswerk

Toch is haar ontslag geen punt achter alles, maar een puntkomma. Judith: “Van collega’s heb ik heel veel medeleven ontvangen. Vanaf het moment dat ik ziek werd tot nu toe zijn er steeds veel contacten geweest. Als ik tussendoor op school kwam reageerden kinderen met ‘daar is de juf weer’. Dat doet je goed, ook al weet je dat je er niet als juf bent en dat het ook nog een hele tijd zal duren voordat ik weer voor een klas zal staan. Uiteindelijk is dat wel wat ik weer hoop te kunnen doen. Maar het belangrijkste is toch om op de Heere te kunnen zien. Dat ondersteunt me steeds weer in deze periode.”
Het meeleven van anderen is niet het enige dat haar nog verbindt aan school. Judith: ”Inmiddels ben ik alweer even aan de slag als vrijwilliger bij mijn eerdere werkgever en doe ik op mijn eigen tempo diverse zaken ter ondersteuning van de school. Wat nakijkwerk, kopieerwerk en digitaliseren van bestanden. Dat soort taken. Heel mooi dat dit kan en zoals ik al zei hoop ik dat ik veel sterker uit mijn komende therapie mag komen, zodat ik er in de toekomst weer kan zijn voor een eigen klas met kinderen. Waar dat dan ook is”.