Kind bij de naam noemen

Voor Carolien is de periode tot aan de zomer niet de beste geweest in haar loopbaan. Ze ‘moet’ nog even, terwijl de sfeer op het werk niet om over naar huis te schrijven is. Gelukkig is er zicht op ander werk. Dat biedt perspectieven.

Foto: iStock

Gedurende het verloop van haar verhaal benoemt ze het een paar keer: ze is blij dat ze de stap gezet heeft naar de RMU. In eerste instantie met een heel concrete vraag, maar in de afhandeling daarvan heeft ze het luisterend oor en de adviezen van de juridisch medewerker van de RMU als coachend ervaren. Door de gesprekken heeft ze zichzelf de afgelopen maanden ook regelmatig de spiegel voorgehouden. Carolien: “Ik heb niet alleen dingen geleerd over mijn opstelling en het geven van feedback op mijn werk, ook privé heb ik daar wat aan.” Ze licht dit toe: “Op mijn huidige werk werd ik geconfronteerd met gedrag van collega’s naar cliënten toe. Gedrag dat eigenlijk niet kon, maar wat lastig te benoemen was. Zeker omdat die collega’s al meer dan tien jaar dit werk doen en ik er nog maar een jaartje werkte toen dit ging spelen. Ik heb het later wel aangekaart, maar had dat gewoon eerder moeten doen. Daar ben ik nu extra alert op, ook privé.”

Opleidingen
Even een stapje terug in het verhaal. Carolien weet tijdens haar examenjaar in het voortgezet onderwijs nog niet goed wat ze wil. Uiteindelijk kiest ze voor MBO SAW. Met de sociale kant kan je op veel fronten aan de slag en de gedachte van Carolien is dat ze zich daarop in de drie jaar van haar opleiding wel verder kan oriënteren. Dat gebeurt ook. Carolien: “In het eerste jaar hadden we blokken waarin je gedurende een week of tien kennis maakte met steeds weer een ander werkveld. Ik heb op basis van die ervaringen uiteindelijk voor de gehandicaptenzorg gekozen.” Ze rondt haar niveau 3-opleiding af in drie jaar en gaat dan aan de slag, om na een jaar werkervaring een aanvullend BBL-traject te volgen op niveau 4. Ook dat rondt ze af met een diploma. Carolien: “Deze route was een bewuste keuze. Met niveau 3 had ik binnen drie jaar al een diploma op zak en kon ik rustig ervaring opdoen. Ik merkte ook dat ik mijn tweede opleiding in combinatie met praktijkervaring daarna veel gemakkelijker kon doorlopen. Wat mij betreft een aanrader voor anderen.” Ook om andere redenen bleek het goed geweest te zijn om zich eerst te richten op het afronden van een opleiding: “In mijn derde jaar kreeg ik Pfeiffer. Ik ben wel steeds doorgegaan, al vroeg dat veel van me. Zo heb ik mijn diploma toch kunnen halen en kon ik gelijktijdig meer werkervaring opdoen. Al was dat wel pittig omdat de Pfeiffer toen nog niet over was. Daarnaast woonde ik ook nog eens op mezelf.” Haar niveau 4-opleiding volgde ze terwijl ze in een verpleeghuis werkte.

Collega
Na verloop van tijd valt de onregelmatigheid van het werk haar zwaar en solliciteert Carolien naar een andere instelling. Daar gaat ze met een voor haar nieuwe doelgroep aan de slag. Carolien: “Inmiddels heb ik hier dus mijn ontslag ingediend, omdat er van alles gepasseerd is. Allemaal begonnen op het moment dat ik het gedrag van collega’s richting cliënten aan de kaak heb gesteld.” Voor Caroline is het niet meer dan normaal dat mensen in een begeleidersfunctie vanuit professionaliteit en dus doelbewust omgaan met gedrag van cliënten. Carolien merkte dat dit met name bij één van de collega’s toch te denken gaf: “Deze collega heeft echt een jarenlange staat van dienst, maar het leek soms wel of ze het ‘allemaal wel gezien had en ze op de automatische piloot draaide’. In haar reageren naar cliënten kon ze soms boos zijn en onheus reageren. Het lastige voor mij was dat anderen daar luchtig over deden en ik het best moeilijk vond om te reageren. Aanvankelijk deed ik dat ook niet.” Tot het moment dat familieleden vragen zijn gaan stellen, vragen die er toe deden. Carolien: “Op dat moment ben ik naar mijn leidinggevende gegaan en heb ik besproken wat ik gezien heb. Vooral ook omdat cliënten bang waren voor mijn collega. Ook in een gezamenlijk gesprek met mijn leidinggevende en collega heb ik dat benoemd. Mijn leidinggevende leek het echter vooral voor mijn collega op te nemen. Die had immers een jarenlange werkervaring. Ik niet.” Vanaf dat moment staan de verhoudingen op scherp. De collega van Carolien wil niet meer met haar samenwerken, wat tot heel complexe verhoudingen leidde. Er wordt in roosters geschoven, Carolien krijgt deels andere werkzaamheden en wordt deels op een andere locatie ingezet.

"Carolien krijgt te horen dat de eerder opgebouwde overuren die uitbetaald zouden worden, nu maar in tijd opgenomen moeten worden."

Leerpunten

Ondertussen speelt er meer op het werk. Cliëntaantallen lopen terug en Carolien krijgt te horen dat de eerder opgebouwde overuren die uitbetaald zouden worden, nu maar in tijd opgenomen moeten worden. Voor Carolien is dit het moment om contact op te nemen met de RMU, met als vraag of haar werkgever eenzijdig kan wisselen van uitbetalen naar compensatie in tijd. Het antwoord is helder: ‘Dat kan dus niet’. Carolien bespreekt het geheel van haar situatie met de RMU en vertelt ook iets over de gebeurtenissen op het werk. Carolien: “Het heeft me best beziggehouden of ik het allemaal wel goed heb aangepakt en door de medewerker van de RMU is mij een spiegel voorgehouden. In onze telefoongesprekken hebben we rustig teruggekeken. Dat heeft mij leerpunten opgeleverd voor de toekomst. Het heeft me kritischer gemaakt in wat ik zeg en wanneer. Ook privé. Eigenlijk is het goed om zaken te bespreken op het moment dat de dingen nog niet hoog opgelopen zijn. Als je lang wacht wordt het moelijker en kan er meer spanning ontstaan. De gesprekken met de RMU hebben me daarnaast ook assertiever gemaakt. Ik kan beter en rustiger mijn mening geven”

Toekomst
De hele situatie heeft Carolien flink aan het denken gezet. Ze herkent hoe ze de neiging heeft om verantwoordelijkheden naar zich toe te trekken en merkt hoe moeilijk ze het vindt om ontspannen te werken in een omgeving waar zaken niet eerlijk besproken worden. De manier waarop er naar familieleden over haar aanstaande vertrek wordt gesproken bevestigen haar alleen maar in het genomen besluit om iets anders te gaan doen. Carolien: “Dat wordt iets heel anders. Ik merk dat het voor mij goed is dat ik een baan vind waarin ik mezelf kwijt kan. Enerzijds heb ik behoefte aan concrete taken die ik nauwgezet kan uitwerken. Anderzijds wil ik ook wel iets voor anderen betekenen. De sollicitatieprocedure waarin ik nu zit lijkt daarin te gaan voorzien. Als ik zie hoe alles gelopen is en hoe ik bijvoorbeeld door een ander rooster ook thuis meer kan betekenen in deze periode, dan kan ik alleen maar zeggen dat mijn leven ook hierin is geleid. Juist dat geeft vertrouwen voor de toekomst waarin best de nodige moeilijke dingen op mij af zullen komen. De komende periode op het werk kom ik zo zeker nog wel door!”