Weggepromoveerd naar een achterafkantoortje

Als je ervoor staat, is dertig jaar een lange tijd. Zeker als het over je loopbaan gaat. Sta je erachter dan zijn die dertig jaren omgevlogen. Kom je vervolgens in de problemen omdat je tot je AOW nog een baan zoekt die niet te vinden is, dan is dat ene jaar tot aan de AOW een heel lang jaar. Hetty ondervond het aan den lijve.

Foto: Judith Leroy Fotografie

Als dertiger gaat Hetty aan de slag in een bedrijf dat zich bezig houdt met textielbeheer voor allerlei bedrijven en organisaties. Na de middelbare school heeft Hetty zich ontwikkeld en geschoold in het secretariaatswerk. En hoewel de kantoorautomatisering in vergelijking met nu nog in de kinderschoenen stond, was het voor Hetty duidelijk dat ze zich ook daarin moest bekwamen. Ze volgt door de loop van de tijd diverse computercursussen om up-to-date te blijven in haar dagelijks werk. Ze doet dit werk, zo’n 24 uur per week, naast haar gezin. Hetty: “Verdeeld over drie dagen was dat overzichtelijk en goed te combineren met onze privé-situatie. Een mooie mix van werk en thuis.”

Werkplezier

Het verhaal van Hetty is er één dat velen van haar leeftijd zullen herkennen. Eind jaren ‘80- en ’90 groeiden bedrijven en organisaties. De inhoud van het werk veranderde steeds meer van handmatig naar geautomatiseerd, bedrijfsprocessen veranderden. Het personeel kwam en ging, maar een vaste kern van trouwe en loyale medewerkers was steeds aanwezig. Hetty was daar één van binnen haar bedrijf. Hetty: “Eigenlijk konden mijn collega’s en ik zo jaar in, jaar uit ons werk doen en dat leverde iedere week weer het nodige werkplezier op. We hadden het goed met elkaar en konden als team veel werk verzetten.”

"En niet in de laatste plaats merkten we dat nieuw benoemde managers de branche gewoon niet van binnenuit kenden, waardoor zaken in de praktijk moeizaam verliepen.”

Overname

‘Totdat’. Ook in het bedrijf waar Hetty werkte, kwam het gewraakte ‘totdat’ als omslagpunt in het werkplezier. Alles verliep voor het merendeel van het personeel goed, totdat het bedrijf overgenomen werd door een ander bedrijf. Toen kwamen de veranderingen. Hetty: “Een kleine tien jaar terug werd ons bedrijf overgenomen en vanaf dat moment maakten we deel uit van een groot bedrijf met meer dan tien vestigingen verspreid over het hele land. Dat maakte dat de sfeer in ons bedrijf al snel veranderde.” Die verandering begon al kort na de overname van het bedrijf: een nieuwe manager trad aan. Als snel opgevolgd door een andere manager. Op zijn beurt weer opgevolgd door de volgende manager… In een paar jaar tijd ziet Hetty maar liefst vier managers passeren. Hetty: “Je zag dat vanaf de overname een paar dingen voor onrust en verloop zorgden. Allereerst was er onenigheid tussen de nieuw aangetrokken managers en hun leidinggevenden. Dat betekende al snel het vertrek van managers. Daarnaast was er een enorme werkdruk waardoor mensen afhaakten. En niet in de laatste plaats merkten we dat nieuw benoemde managers de branche gewoon niet van binnenuit kenden, waardoor zaken in de praktijk moeizaam verliepen.”

Vriendin

Hetty: “Die wisselingen van managers zorgden op zich al voor minder stabiliteit en werkplezier, maar enkele jaren terug kwam er een manager die daarin voor nog meer onrust zorgde. Hij kwam niet alleen zelf, maar nam ook zijn vriendin mee als medewerkster. Op dat moment begon de ellende pas goed.” Hetty licht dit toe: “Mijn collega’s en ik vormden op de administratie een hecht team dat op elkaar ingespeeld was. We gingen eerlijk met elkaar om en dit betekende dat we geen oneerlijkheid duldden. Met de komst van onze nieuwe collega, de vriendin van de pas gestarte manager, ontstond er een heel andere sfeer en moesten we op onze tellen passen.”

Werkplek

De eerste stap die de vers binnengekomen manager zette, was het verplaatsen van een collega die al dik 35 jaar zijn bijdrage aan het bedrijf leverde. Hij werd weggepromoveerd naar een achterafkantoortje zodat ‘de vriendin van’ het beste plekje kreeg. Hetty: “Vervolgens werd een andere collega na een dienstverband van 20 jaar op staande voet ontslagen. De reden: hij zou niet goed functioneren. Daarna was ik zelf aan de beurt. Ik werd al snel volledig genegeerd en werd ergens boven in een stoffig kantoortje geplaatst. Zonder daglicht.” Kanttekening is dat Hetty vanwege gezondheidsklachten aantoonbaar met moeite de trap op en af kon. Hetty: “Het was echter: trappen lopen of ontslag. Dan heb je weinig keus, al heb ik daar wel werk van gemaakt. Uiteindelijk is er op verzoek van de bedrijfsarts een extra leuning bevestigd. Maar ook daarmee ging het traplopen moeizaam.”

“De leiding was op de hoogte van mijn contacten met de jurist van de RMU. Ik merkte dat alleen al in mijn werkzaamheden."

RMU

In die periode schakelt Hetty de RMU in. Ze is niet voor niets al jaren lid. De inzet van de jurist van de RMU resulteert al snel in een betere werkruimte, zodat Hetty weer op een fatsoenlijke manier met normaal daglicht haar dagelijks werk kan doen. Daarmee was het leed echter niet geleden. Hetty: “Helaas heb ik in die periode voor allerlei dingen de RMU moeten raadplegen. Het was fijn dat ik daarbij steeds weer snel een duidelijk antwoord kreeg op mijn vragen. Dat heeft mij ook echt de nodige ondersteuning gegeven in die tijd. Alleen had ik dat niet gered. Ondanks die ondersteuning bleef er uiteindelijk toch maar één keuze over en dat was gewoon blijven werken in de omstandigheden zoals die gecreëerd waren door mijn manager.” Een bittere pil, want Hetty komt in een isolement terecht, een totaal andere situatie dan voorheen met haar beide collega’s. Nog altijd werkt ze dan drie dagen, zij het zonder het plezier van eerder. Hetty: “De leiding was op de hoogte van mijn contacten met de jurist van de RMU. Daar konden ze ook niet omheen, maar het leek wel alsof ze me daardoor op andere fronten bewust negeerden. Ik merkte dat alleen al in mijn werkzaamheden. Vroeger waren mijn 24 uur gewoon goed gevuld met zinvol werk. Nu had ik per week hooguit voor 16 uur werk. Het waren echt lange dagen en weken….”

Sluiting

Hetty werkt zo enkele jaren door, totdat zich een volgende reorganisatie aandient. De directie besluit om de vestiging waar zij werkt volledig te sluiten en de werkzaamheden te verdelen over de andere locaties. Voor Hetty betekent dit einde verhaal na 30 jaar inzet. Hetty: “Daar sta je dan, halverwege de 60 en met een sollicitatieplicht. Dat laatste is op zich niet erg en ik solliciteer ook wekelijks in afstemming met het UWV, maar op mijn leeftijd is het moeilijk, zo niet onmogelijk om nog een baan te vinden. Dat doet wel wat met je.” Dat niet alleen: “Alles optellend komt het er ook nog eens op neer dat ik net dat laatste jaar voordat ik aanspraak kan maken op de AOW, geen WW-uitkering meer heb. Dat is wrang, zeker omdat ik graag nog bezig zou zijn en dit ook anders had kunnen lopen. Gelukkig heb ik nog mijn privé-situatie waarop ik kan terugvallen. Alleen al de kleinkinderen zorgen bij tijden voor meer dan voldoende afleiding, daar ben ik gelukkig best druk mee.”